کد مطلب:28258 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:121
1369. امام علی علیه السلام: بر پا ندارد فرمان های خداوندِ سبحان را، جز كسی كه سازش نمی كند و خود را خوار نمی سازد و از طمع ها پیروی نمی كند.[2]. 1370. امام علی علیه السلام - هنگامی كه مردم، او را برای بیعت خواستند -: بدانید كه اگر خواسته شما را اجابت كنم، شما را آن گونه كه می دانم، راه بَرَم و به سخنِ سخنسرایان و سرزنش سرزنش كنندگان، گوش فرا ندهم.[3]. 1371. امام علی علیه السلام: به جانم سوگند، در نبرد با آنان كه با حق مخالفت ورزند و در گمراهی قدم گذارند، سازش و سستی، پیشه نسازم. پس از خدا پروا كنید و از خداوند نیز به سوی خدا بگریزید.[4]. 1372. امام علی علیه السلام: در دینم سازش نكنم و در كارها، خواری پیشه نسازم.[5]. 1373. حلیة الأولیاء - به نقل از عبد الواحد دمشقی -: حَوشبِ خیری، در جنگ صفّین، علی علیه السلام را ندا داد و گفت: ای فرزند ابو طالب! از ما دست بردار. از تو می خواهیم كه خداوند را در خون های ما و خودت منظور داری. ما تو را با سرزمین عراق، رها می كنیم و تو ما را با سرزمین شام، رها كن و خون مسلمانان را حفظ نما. علی علیه السلام فرمود: «هرگز، ای فرزند اُمّ ظَلیم! سوگند به خداوند، اگر برای سازش در دین خداوند، راهی می جُستم، بدان عمل می كردم و هزینه اش بر من آسان تر بود؛ ولی خداوند نمی پسندد كه پیروان قرآن، سازش و سكوت كنند، در حالی كه خداوند، معصیت می شود».[6]. ر. ك: ص 180 (قاطعیت در برابر كارگزاران). ص 156 (كنار نهادن كارگزاران عثمان).
1368. پیامبرصلی الله علیه وآله: زبانتان را از [ ایراد به] علی بن ابی طالب علیه السلام بردارید. به درستی كه او درباره [اجرای مقرّرات] خداوند عز و جل، سختگیر است و در دینش سازشكار نیست.[1].